“โรคมารยาททางสังคมบกพร่อง” เอ่ยชื่อขึ้นมาเชื่อว่าหลาย ๆคนอาจจะยังไม่เคยได้ยินหรือเคยได้ยินชื่อโรคนี้กันมาบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่รู้ว่าจริง ๆแล้ว โรคนี้คืออะไร? คนที่เป็นโรคนี้จะมีอาการอย่างไร? แล้วจะส่งผลอย่างไรบ้างต่อคนที่เป็นและคนรอบข้าง?

โดยโรคมารยาททางสังคมบกพร่องนี้กำลังระบาดมากขึ้นในสังคมไทย แถมยังเป็นโรคที่สามารถระบาดส่งต่อจากรุ่นไปสู่อีกรุ่นได้อีกด้วย เพราะในปัจจุบันสังคมที่เราอยู่กันนั้นแวดล้อมไปผู้คนมากมายและทุกคนเริ่มจะยิ้มให้กันน้อยลง มองกันเป็นมิตรน้อยลง การใช้ชีวิตในสังคมดูเหมือนต่างคนต่างไม่สนใจกัน มีความเห็นแก่ตัวมากกว่าความเห็นใจซึ่งกันและกัน จึงทำให้โรคนี้น่าเป็นห่วงอย่างมาก หากยิ่งปล่อยไปนานเท่าไหร่ก็อาจจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมาได้ และอาจจะมีผลกระทบต่อการใช้ชีวิตของเรา รวมถึงเด็กๆ ที่จะเติบโตขึ้นมาในอนาคตอีกด้วย งั้นเราลองมาสังเกตกันเลยว่าคนรอบข้างเรานั้นใครมีอาการเหล่านี้กันบ้าง…

ขั้นแรก ผู้ป่วยจะมีอาการนิ่งเฉย ไม่ตอบสนองต่อการมีปฏิสัมพันธ์หรือการพูดคุยกับคนรอบข้าง เช่น การทักทาย การขอบคุณ หรือความช่วยเหลือ และจะมีการแสดงออกอย่างรุนแรงทันทีที่ไม่ถูกใจในบางสิ่งบางอย่าง

ขั้นที่สอง ผู้ป่วยจะไม่สามารถแสดงออกถึงมารยาทขั้นพื้นฐานได้เลย เช่น การขอบคุณ การขอโทษ การรับการทักทาย การยิ้ม การตอบคำถามทั่วไปในชีวิตประจำวันหรือการให้ความร่วมมือกับการทำงานร่วมกับบุคคลอื่นหรือเป็นกลุ่มได้ และไม่สามารถแสดงความเห็นอกเห็นใจ หรือมีน้ำใจต่อผู้อื่นได้เลยหากปราศจากผลประโยชน์และผลตอบแทน

ขั้นวิกฤติ ผู้ป่วยจะมีอาการต่อต้านสังคมอย่างเห็นได้ชัด เหตุ+ผล จะหายไป โดยจะมีสัญชาตญาณของความเห็นแก่ตัวเข้ามาแทนที่ อาการภายนอกจะสังเกตได้จากหน้าตาที่บูดบึ้ง โกรธเคืองตลอดเวลาในทุกสถานการณ์ บางรายมีท่าเดินที่ดูแปลกผิดปกติ อันเกิดจากบุคลิกภาพที่เสื่อมไปจากการไม่ห่วงภาพลักษณ์ของตนนั่นเอง และจะคิดว่าตัวเองสำคัญที่สุดในโลก คือมองว่าตัวเองสำคัญเกินกว่าจะต้องลดตัวเองลงไปทำดีกับใคร ตัวเองสำคัญจนไม่จำเป็นต้องเคารพใครทั้งนั้น เพราะเป็นหน้าที่ของคนรอบข้างที่ต้องคอยมาเอาอกเอาใจตัวเพียงฝ่ายเดียว

หากคนที่เป็นโรคนี้แล้วไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง อาจจะเกิดผลร้ายแรงต่อตนเองตามมาได้ทั้งไม่มีใครอยากคบด้วยอีกต่อไป คนรอบข้างไม่อยากที่จะพูดคุยด้วย และสุดท้ายก็ถูกรังเกียจจากสังคม ดังนั้นใครที่กำลังรู้ว่าตัวเองเป็นโรคนี้หรือรู้ว่าคนรอบข้างกำลังเป็นโรคนี้อยู่ ตามมาดูวิธีรักษากันได้เลย ดังนี้

-        ยิ้มให้คนรอบข้างด้วยความเป็นมิตร

-        หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราอยู่เป็นประจำนึกถึงคนอื่นให้มากกว่านึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง

-        หัดพูดคำว่า “ขอบคุณครับ/ค่ะ” และ“ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ” อย่างจริงใจให้เป็นนิสัย

-        หัดเป็นผู้ให้และรู้จักให้อภัย ไม่โกรธไม่หงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

-        เปลี่ยนจากคำว่า “ยอม” เป็นคำว่า “เข้าใจ”

ใครที่มีอาการอยู่ในขั้นวิกฤติถ้าใช้วิธีเหล่านี้รักษาแล้วยังไม่ดีขึ้น ก็ควรที่จะไปพบแพทย์ในทัน

ทั้งนี้ในความเป็นจริงแล้วโรคนี้สามารถรักษาหรือป้องกันไม่ให้เป็นได้ด้วยวิธีง่าย ๆ ที่เริ่มตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ ด้วยวิธีการดูแลเอาใจใส่จากพ่อ-แม่ สอนให้เขาเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างไรให้มีความสุขเมื่อต้องเข้ามาอยู่ในสังคมปัจจุบัน โดยที่ไม่ต้องคิดว่าเราต้องดีเลิศกว่าคนอื่น ขอเพียงแค่เราเป็นคนดี รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา รู้จักการแบ่งปันให้ผู้อื่น และก็ทำให้เราสามารถทำงานร่วมกันคนอื่นได้อย่างมีความสุข ใช้ชีวิตได้อย่างไม่กังวลหรือกลัวอะไรเลย

ที่มา : thaiquote.org/content/17824