เสโล ยถา เอกฆโน วาเตน น สมีรติ 

                                              เอวํ นินฺทาปสํสาสุ น สมิญฺชนฺติ ปณฺฑิตา

                                              ภูเขาหินแท่งทึบ ไม่สั่นสะเทือนเพราะลมฉันใด 

                                              บัณฑิตย่อมไม่หวั่นไหวในนินทาและสรรเสริญฉันนั้น 

                                                                                 ขุ.ธ. ๒๕/๑๖

                                               ทิโส ทิสํ ยนฺตํ กยิรา เวริ วา ปน เวรินํ 

                                               มิจฺ ฉา ปณิหิตํ จิตตํ ปาปิโย นํ ตโต กเร

                                               โจรกับโจรหรือไพรีกับไพรี พึงทำความพินาศให้แก่กัน 

                                                ส่วนจิตตั้งไว้ผิด พึงทำให้เขาเสียหายยิ่งกว่านั้น 

                                                                                  ขุ.ธ. ๒๕/๑๓

                                                  ยสฺส อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ มาลุวา สาลมิโวตฺถตํ

                                                  กโรติ โส ตถตฺตานํ ยถา นํ อิจฺฉตี ท

                                                  ผู้ใดมีความไร้ศีลธรรม (ทุศีล) ครอบงำ                                                                                                                     เหมือนเถาย่านทรายคลุมไม้สาละ

                                                  ผู้นั้นชื่อว่าย่อมทำตนเหมือนถูกผู้ร้ายคุมตัว

                                                                                  ขุ.ธ. ๒๕/๒๒/๓๗

                                                  อตฺตานญฺเจ ตถา กยิรา ยถญฺญมนุสาสติ 

                                                  สุทนฺโต วต ทเมถ อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม 

                                                  ถ้าพร่ำสอนผู้อื่นฉันใด ก็ควรทำตนฉันนั้น

                                                  ผู้ฝึกตนดี ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก 

                                                                                    ขุ.ธ. ๒๕/๓๖

                                                            ขอบคุณภาพจาก www.google.com