การเล่นจ๊ะเอ๋ มักจะเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ ได้ดีเสมอ ซึ่งภายใต้ความสนุกสนานนั้นแฝงแรงกระตุ้นมหัศจรรย์ที่ช่วยให้สมองและพัฒนาการของเด็กๆ เติบโตในหลายด้านที่ผู้ใหญ่อาจคิดไม่ถึง

การเล่นจ๊ะเอ๋ช่วยให้เด็กใน 2 ขวบปีแรกได้เรียนรู้เรื่อง การคงอยู่ของสิ่งต่างๆ (Object permanence) จากการที่แม่ปิดหน้า หรือซ่อนแอบตรงไหน แล้วเดี๋ยวเดียวก็เปิดหน้าออกมาให้เห็น ...เป็นเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กจะเรียนรู้ว่า แม่หายไปจากสายตาเพียงแค่ชั่วคราว และเดี๋ยวแม่ก็กลับมานะ

ช่วงเวลาที่แม่ปิดหน้า หรือซ่อนหลังผ้า เด็กก็ต้องรอว่า เมื่อไรแม่จะเปิด หรือโผล่มา ซึ่งพ่อแม่สามารถเล่นแบบช้าๆ และฝึกการรอคอยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยการพูดหลายๆ “จ๊ะ....” ก่อนที่จะ พูดว่า “เอ๋” แล้วเปิดฝ่ามือ เช่น “ จ๊ะๆๆ เอ๋” ถ้าเด็กรอจนแม่เปิดหน้า ไม่พยายามคว้ามือหรือดึงผ้าที่ปิดหน้าแม่เพื่อเปิด ก็จะแสดงว่า ลูกเริ่มรู้จักรอคอยได้ 3 วินาทีแล้ว

เมื่อเล่นกับลูกบ่อยๆ จะฝึกการจดจำข้อมูล ว่าพ่อแม่นั้นมักจะโผล่ทางไหน และคาดเดาว่าครั้งต่อไปจะเป็นทางใด

การเล่นจ๊ะเอ๋ คือช่วงเวลาที่มีลูกเป็นศูนย์กลาง การสบตา ทำเสียงสูงเสียงต่ำให้เร้าใจ ทุกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะล้วนถักทอสายสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวให้แน่นแฟ้น เกิดความผูกพันในหัวใจของลูก

ขอบคุณข้อมูลและภาพจาก สสส

https://www.facebook.com/389208347831325/photos/