ตอนเด็กๆฉันเคยหัวเสียกับเชือกที่พันกันยุ่งเหยิง

ยิ่งแก้ยิ่งอารมณ์เสีย ฉันร้องห่มร้องไห้โทษดินฟ้าอากาศ

แล้วคิดว่าทำไมฉันต้องทนกับเจ้าเชือกไร้สาระพวกนี้ด้วย

เลยใช้มีดตัดๆตัดจนเชือกขาดเป็นชิ้นๆ (สะใจจริงๆ)

พอหายโมโหฉันนั่งมองกองเชือกขาดๆ ที่ไร้ประโยชน์

(โถช่างน่าสงสารจริงๆทั้งตัวเองและเชือก)

แต่แล้วครั้งต่อมาพอเชือกพันกันอีก ...

ฉันก็ใช้มีดตัดมันอีกอย่างไม่คิดอะไร

จนวันหนึ่ง...

ฉันเห็นแม่นั่งแก้เชือกที่พันกันกองโต

มันยุ่งชนิดที่ว่าชาตินี้คงไม่สามารถกลับมาเป็นเส้นตรงได้เหมือนเดิม

ฉันเห็นแม่นั่งแก้มันทุกวันวันละนิด วันละหน่อย

พอเบื่อก็ไปทำอย่างอื่น ทิ้งกองเชือกกองเอาไว้แล้วก็กลับมานั่งแก้อีก

จนฉันรำคาญและคิดว่า ..

ทำไมแม่ต้องทนกับกองเชือกไร้สาระพวกนี้

เลยบอกแม่ว่า "เอามีดตัดมันออกเถอะ..."

นั่นแหละฉันถึงได้เข้าใจเมื่อแม่ตอบว่า ...

 “เวลาที่เชือกพันกันเขาห้ามใช้มีดตัด ต้องแก้ออกให้ได้

เพราะเชือกเป็นเส้นเดียวต่อให้พันกันยุ่งแค่ไหนก็แก้ได้

ถ้าแค่เชือกพันกันแค่นี้ลูกยังแก้ไม่ได้ แล้วต่อไปจะแก้ปัญหาอะไรในชีวิตได้

อีกหน่อยลูกก็จะต้องแก้ปัญหาแบบสุ่มๆเหมือนที่ใช้มีดตัดเชือกนั่นแหละ ถ้าลูกไม่

อดทนแก้เชือกด้วยมือตัวเอง ค่อยๆแกะวันละนิดละหน่อย แค่นี้ทำไม่ได้แล้วจะไปทำ

อะไรได้ไม่มีอะไรยากเกินไปกว่าความอดทนของคนหรอก "

หลังจากนั้นอีก3 วัน

ฉันเห็นขดเชือกเส้นสวยเป็นระเบียบแขวนอยู่

ฉันมองอย่างทึ่ง แม่ยิ้มอย่างภูมิใจ

เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้ว่า...

คนส่วนมากใช้วิธีการแก้ปัญหาด้วยการ หนีจากปัญหา  (เหมือนใช้มีดตัดเชือก) ซึ่ง

จริงๆแล้ว ทุกๆปัญหา ถ้าเรามีความอดทนมากพอ เราก็สามารถค่อยๆคิด ค่อยๆแก้

ปัญหาไปได้ เหมือนกับ เชือกที่พันกัน ถ้าเราจะตั้งใจแก้มันจริงๆ มีหรือเราจะแก้ไม่ได้ 

แต่เป็นเพราะเรามีความอดทนไม่ มากพอ ไม่เย็นพอ และไม่สุขุมพอในการแก้มัน

ในการแก้ปัญหานั้นบางเรื่องแก้ได้ บางเรื่องแก้ไม่ได้ ก็เป็นเรื่องปกติ 

เราจะได้ฝึก “ล้มเป็นลุกเป็น”

ปัญหาบนโลกนี้มีไว้ให้เราข้ามก้าวผ่านมันไปให้ได้

ฉันไม่เคยซ้ำเติมคนที่ฆ่าตัวตายว่าเขาโง่

เพียงแต่เขาก้าวผ่านปัญหาบนโลกนี้ไปไม่ได้ก็เท่านั้น

เขาเลยเลือกที่จะหนีไปจากโลกนี้แทน

ด้วยความขาดสติด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

พอวันผ่านล่วงเลยฉันค่อยๆเติบโตขึ้น จึงได้รู้ว่า

ชีวิตคนเราผิดพลาดกันได้พ่ายแพ้บ้างในบางเรื่อง ก็เป็นเรื่องปกติ

ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายอะไรเลย

เพียงแต่ให้เราหามุมมองที่ดีและนำปัญหานั้นมาเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง 

ไม่ว่าจะเหนื่อยจะท้อแค่ไหน อย่าหนีปัญหาไปเฉยๆ

ถ้ามันหนักหนาสาหัสมาก ก็แค่ให้เรา หยุดพักหลับตาเบาๆ วางปัญหา พักใจสักครู่หนึ่งแล้วค่อยมาแก้ปัญหากันใหม่ แก้ไปเรื่อยๆด้วยสติ และความอดทน แล้วเราจะรู้ว่าปัญหาบนโลกนี้จะใหญ่หรือเล็ก ขึ้นอยู่กับใจเราต่างหากที่เลือกมอง

ขอขอบคุณบทความดีๆจาก หนังสือปัดใจ