น่าฟังมาก "การฝึกจิตวาระสุดท้ายของชีวิต ตอนจบ" โดยพศิน อินทรวงศ์
จิตสุดท้ายควบคุมยากมาก เหมือนเรายิงธนูขึ้นฟ้า เพราะก่อนตายเราจะกลัว ยิ่งกลัวอะไรก็ยิ่งปรากฏภาพเหล่านั้นชัดขึ้น ทำให้ดึงลงล่างไปเลย จิตก่อนตายจะคุมยากเพราะไหนจะความเจ็บป่วย ไหนจะเศร้า ไหนจะกลัวตาย จิตจะฟุ้งซ่านมาก http://winne.ws/n22154
จิตสุดท้ายของสัตว์นรกก็มี การที่จะได้มาเกิดเป็นคนนั้นยากมาก
สมาธิทำให้ผู้ฝึกปฏิบัติดีกับผู้อื่น และภายในผู้ฝึกก็ถูกปรับให้ดีไปด้วย
สมาธิเหมือนออกกำลังกาย มีวิธีคิด 2 อย่าง ถ้าเราแข็งแรง เรายกน้ำหนักได้ 100 โลไหวสบาย แต่ถ้าทำสมาธิทำให้เราสู้ไหวกับทุกปัญหา
มนุษย์มีหน้าที่ฝึกชีวิตเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ เพื่อจะได้ชนะปัญหาที่ตามมาส่งผลที่หนักขึ้น จิตที่ฝึกดีแล้ว จะพัฒนาให้เราทุกข์น้อยลง
บางคนมองคนแก่ว่าปล่อยวาง จริง ๆ แล้วไม่ใช่ เพราะเขาจะทุกข์มากขึ้น เพราะร่างกายไม่ตอบสนองสิ่งที่ต้องการให้เขาได้
คนหนุ่มที่ฝึกมาดี จะไม่กลัวความแก่อะไร เขารู้แล้วว่าจะไปไหน เขาจึงยอมรับได้
แต่ถ้าไม่ฝึกเลย จนปล่อยอายุเลยไปถึงวัยชรา ทำให้เขากลัว สังคมบีบ ว่าเขาหมดรุ่นไปแล้ว อีกส่วนหนึ่งคือร่างกายบีบคั้นตนเองว่าหมดศักยภาพ
มนุษย์ปกติรักตัวเองมากที่สุด คนหนุ่มสาวไม่รู้ว่าทุกข์เป็นอย่างไร แต่คนแก่ทุกข์เพราะร่างกายอ่อนแอแล้ว
คนแก่มี 2 แบบ คนแก่ที่พร้อมเงินทอง แต่ไม่ได้ฝึกจิตไว้ ก็จะกลัว คนแก่ที่ไม่พร้อมเรื่องทรัพย์แต่ฝึกใจมาดี เขาไม่กลัวตาย เขามีอิสรภาพในชีวิต
คนที่แก่จนหูไม่ได้ยินแล้ว เวลาจะเข้าฟังพระก็ไม่ได้ยิน เวลาจะนั่งสมาธิก็นั่งไม่ได้ เปรียบเหมือนผ้าขี้ริ้วที่ใช้มาตลอด 80 ปี แล้วค่อยมาซัก มันก็ไม่เกลี้ยงแน่นอน มันต้องใช้ไปซักไปตลอดนั่นแหละ คือเราต้องเตรียมฝึกจิตตั้งแต่เด็ก เพราะจะฝึกง่ายซักไปใช้ไปตลอด
จริง ๆ ในหลักจิตวิทยา มนุษย์เรียนรู้ในช่วง 7 ปี นอกนั้นเป็นการฟังซ้ำ ทำซ้ำ
ร่างกายเป็นอุปกรณ์สำคัญที่สุดในการปฏิบัติธรรม อย่ารอให้แก่ชราค่อยปล่อยวางแล้วค่อยฝึกไม่ใช่
การฝึกจิต ได้ประโยชน์มากทั้งโลกนี้และโลกหน้า พอเริ่มฝึกก็ได้ประโยชน์ได้ทันที
การหยุดความคิด เป็นการหยุดเพื่อ
ฟังต่อให้จบนะครับ ดีมาก ๆ ครับ
ขอบคุณข้อมูลคลิปวิดิโอจาก: GenTHE TV