ตราบลมหายใจสุดท้าย

กายที่เธอมองเห็นว่างาม

สุดท้ายความเสื่อมทรามจะมาพรากไป

ร่วงโรยลงในสายธาร ยามกาลเวลาหมุนไป

ชีวิตต้องแตกสลายไม่มีเที่ยงแท้...

ผมเส้นงามถึงคราวร่วงไป

แขนขาที่เคยว่องไวกลับไร้เรี่ยวแรง

โรคภัยเฝ้าคอยคุกคาม ติดตามไปในทุกแห่งเกิด แก่เจ็บ ตาย สำแดงเป็นธรรมดา...

หากเธอมองทุกการเกิดมาที่มีอย่างลึกซึ้ง

เราทั้งหลายต่างถูกรัดรึงด้วยกามและตัณหา

ดั่งแมงมุมที่วางสายใย กลับติดใยที่ตนสร้างมา

เกิดวนอยู่ในโลกาไม่หลุดพ้นไป....

ห้วงแห่งภพจบลงที่ใจเห็นภัยที่เกิดมา

ในสังขารที่เคยแบกมากำลังเสื่อมสลาย...

เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริงจากความจริงของเมืองแห่งกาย

ตราบที่ลมหายใจสุดท้ายจะคืนสู่ดิน...

เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง

จากความจริงของเมืองแห่งกายที่เคลื่อนไหวในลมหายใจที่มีแต่ปัญญา...

ที่มา : Bua loy