ภาพจาก google.com

          จรัล มโนเพชร ศิลปินเจ้าของฉายา “ราชาโฟล์คซองคำเมือง” เกิดเมื่อวันที่ 1 มกราคม 2494 ที่ย่านประตูเชียงใหม่ อ.เมืองเชียงใหม่ เป็นบุตรของ สิงห์แก้ว มโนเพ็ชร ข้าราชการแขวงการทาง กับเจ้าต่อมคำ มโนเพ็ชร เชื้อสายของราชตระกูล ณ เชียงใหม่จรัลจึงเติบโตท่ามกลางสังคมล้านนาที่ยังเป็นชุมชนและมีวัฒนธรรมสูง

          เรียนหนังสือครั้งแรกที่โรงเรียนพุทธิโสภณ และจบที่วิทยาลัยเทคนิคภาคพายัพเขาชอบดนตรีมาตั้งแต่เด็ก ๆ โดยมักฟังเพลงจากรายการวิทยุและนำมาหัดเล่นกีตาร์โดยเฉพาะเพลงโฟล์ค คันทรี และบลูส์ซึ่งเป็นที่นิยมอยู่ในขณะนั้น จนสามารถเล่นกีตาร์ร้องเพลงตามร้านอาหาร ผับ บาร์ในเชียงใหม่หาเงินเรียนหนังสือด้วยตนเอง 

          หลังจากเรียนจบก็เริ่มทำงานที่แขวงการทางอำเภอพะเยา(สมัยที่ยังเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดเชียงราย) ต่อมาก็ย้ายไปทำงานในบริษัทเอกชนและธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์ ระหว่างนั้นก็ร้องเพลงและเล่นดนตรีควบคู่มาตลอดและได้แต่งเพลงไว้หลายเพลง โดยนำดนตรีเพลงโฟล์ค คันทรีและบลูส์มาใส่เนื้อร้องภาษาคำเมืองและผสมผสานเสียงดนตรีพื้นเมืองอย่าง สะล้อ ซอซึงเข้าไปด้วย เนื้อหาพูดถึงชีวิตของชาวล้านนากลายเป็นดนตรีโฟล์คแบบใหม่ที่ผสมผสานดนตรีตะวันตกกับตะวันออกเข้ากันได้อย่างลงตัวเรียกว่า “โฟล์คซองคำเมือง”

           ในปี 2520 เพลงของจรัลถูกนำไปเผยแพร่ทางวิทยุเป็นครั้งแรกปรากฏว่าได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ออกผลงานเพลงตามมาอีกหลายอัลบัมอีกทั้งยังได้สร้างศิลปินอีกหลายเคนเช่น สุนทรีเวชานนท์ ในปี 2538 จรัลได้รับรางวัล สีสันอวอร์ด เป็นครั้งแรกจากอัลบัม “ศิลปินป่า”นอกจากนั้นจรัลยังทำเพลงประกอบภาพยนตร์อีกหลายเรื่องผลงานของจรัลแม้จะมีกลิ่นอายของล้านนาและภาษาคำเมืองแต่ก็ได้รับความนิยมจากคนทั่วไป ตลอดชีวิต จรัลแต่งเพลงไว้กว่าสองร้อยเพลงหลายบทเพลงใช้ภาษาที่งดงามราวบทกวี เสียงดนตรีที่ฟังง่าย สนุก เศร้า และได้กำลังใจปี 2537 จรัลได้รับโล่ห์ประกาศเกียรติคุณจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารี ในฐานะ “บุคคลดีเด่นทางด้านการใช้ภาษา”

          ย่ำรุ่งของวันที่ 3 กันยายน พ.ศ. 2544  จรัลจากไปด้วยอาการ หัวใจล้มเหลวฉับพลันสร้างความตื่นตะลึงไปทั่วประเทศ  แม้เขาจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่บทเพลงของเขายังคงเป็นอมตะผู้คนยังคงฟังเพลงของเขาอยู่ไม่เสื่อมคลาย

ขอบคุณข้อมูลจาก www. sanook.com