วันหนึ่งเค็นเนธ อี เบห์ริง เศรษฐีใจบุญ เดินผ่านเขตอ่าวซานฟรานซิสโก พบว่ากระเป๋าเงินหายผู้ช่วยรีบบอกว่า

"เป็นไปได้ว่าทำหล่นไปตอนเช้าขณะเดินผ่านย่านสลัมเบิร์กลีย์ทำไงดี?"

 เบห์ริงพูดอย่างจนปัญญาว่า"ก็ต้องคอยให้คนที่เก็บไปติดต่อเรามา"

      หลังจากนั้นสองชั่วโมงผู้ช่วยพูดอย่างหมดหวังว่า "ช่างเถอะ อย่าคอยเลยที่จริงเราไม่ควรหวังอะไรกับคนสลัมอยู่แล้ว"

 "ไม่ ผมคิดว่าคอยอีกหน่อย"เบห์ริงกล่าวเรียบๆ

      ผู้ช่วยไม่เข้าใจ"ในกระเป๋ามีนามบัตร ถ้าคนที่เก็บได้คิดส่งคืน โทรศัพท์ใช้เวลาไม่กี่นาทีเราคอยมาทั้งบ่าย เห็นได้ว่าพวกเขาไม่คิดจะคืน"

     เบห์ริงยืนยันที่จะคอยต่อไปจนกระทั่งฟ้าใกล้มืด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มาจากคนที่เก็บกระเป๋าเงินได้บอกให้พวกเขาไปเอาคืนที่ถนนคาตา

 ผู้ช่วยบ่นงึมงำ"มันจะเป็นกับดักไหม?บางทีพวกเขาคิดจะรีดไถ?"

      เบห์ริงไม่สนใจให้ขับรถไปที่นั่นทันที ไปถึงที่นัดหมาย เด็กชายแต่งกายซอมซ่อเดินมาหาในมือพ่อหนูคือกระเป๋าของเบห์ริง ผู้ช่วยรับกระเป๋าคืน นับเงินในนั้นไม่ขาดแม้สักเซนต์

 "ผมมีเรื่องขอร้อง"  พ่อหนูพูดอย่างลังเล  "พวกคุณให้เงินผมหน่อยได้ไหม?"

 ตอนนี้ผู้ช่วยหัวเราะร่วน "ผมว่าแล้ว ..." เบห์ริงขัดคำพูดเขายิ้มถามเด็กชายว่าจะเอาเท่าไร

 "ขอแค่ดอลลาร์เดียว"  เด็กชายพูดเขินๆ  "ผมเดินตั้งนานจึงพบที่ที่มีโทรศัพท์สาธารณะ แต่ผมไม่มีเงินจึงต้องไปขอยืมเงินคนอื่นมาหนึ่งดอลลาร์เพื่อโทรศัพท์ตอนนี้ผมต้องเอาเงินไปคืน"

 มองดวงตาใสของพ่อหนูผู้ช่วยก้มหน้าลงอย่างละอาย เบห์ริงกอดพ่อหนูอย่างตื้นตันใจ

      จากนั้นเบห์ริงเปลี่ยนแผนการงานการกุศลทันที เขาสร้างโรงเรียนหลายแห่งที่เบิร์กลีย์รับเฉพาะเด็กยากจนในย่านสลัม

 .............

   ในพิธีเปิดเรียนเบห์ริงกล่าวว่า "อย่าได้ตัดสินคนตามอำเภอใจ เราต้องการเปิดพื้นที่และโอกาสต้อนรับดวงใจใสซื่อและเมตตา ดวงใจเช่นนี้เองที่มีค่าพอจะให้เราลงทุน"

     ท่าทีที่โลกนี้มีต่อคุณนั้นจะถูกกำหนดโดยท่าทีของคุณต่อโลกเป็นสำคัญ ดังนั้น หากในใจคุณมีความดีงามโลกก็จะดีต่อคุณ

 ง่ายๆแค่นี้เอง...

    เค็นเน็ธ อี เบห์ริง [Kenneth E Behring, 1928] ชาวอเมริกัน วัยเด็กยากไร้ขายหนังสือพิมพ์ ซ่อมเพิงหญ้า ทำงานทุกอย่างเลี้ยงชีพ จนจบมัธยม ขายรถมือสอง ค่อยๆร่ำรวยขึ้น ปี 2000  ตั้งกองทุนรถเข็นสำหรับคนพิการระดับโลก และสนับสนุนพิพิธภัณฑ์สร้างโรงเรียนสำหรับเด็กยากจน

..."อย่าตัดสินใครง่ายๆ" [不要妄自揣测别人]

เขียนโดย...จางจวินเอี้ยน - 张君燕