กฎแห่งกรรม  คือขอบเขตในการให้ผลตอบแทนแก่ผู้ทำ  ไม่ว่าทำดีหรือทำชั่ว  ล้วนแล้วแต่มีผลตอบแทนในตัวที่แน่นอน  คือทำดีก็ได้ดี  ทำชั่วก็ได้ชั่ว  แม้จะเห็นว่า “ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ดีมีถมไป”  ก็ตาม  ก็ไม่อาจเปลี่ยนขอบเขตกติกาที่แน่นอนตายตัวเช่นนั้นไปได้

      ดังนั้นท่านจึงสอนให้คนเรากลัวบาปกรรม  คือกลัวผลแห่งการทำชั่ว ทำผิด  อันเป็นบาปเป็นทุจริตประการต่างๆ  โดยห่างเว้นจากบาปกรรม  ไม่ข้องแวะกับการทำชั่วทำผิดทุกอย่าง  เมื่อเผลอไปทำเข้าก็ให้มีสติระลึกรู้แล้วเลิกเสีย  ไม่ปล่อยเลยตามเลยทำต่อไปจนเป็นความเคยชินจนไม่อาจเลิกละได้

...........

     โดยเฉพาะเรื่องการทำบาป  ท่านสอนให้กลัว  เพราะเราทำบาปได้ง่าย  จิตก็โอนเอนไปหาความชั่วได้ง่าย เพียงแค่ไม่พอใจอะไรกันนิดหน่อยก็ทำร้ายกันได้  ฆ่าแกงกันก็ได้  หรือไม่อย่างนั้นก็มีความอาฆาตมาดร้าย  หาทางแก้แค้นร่ำไป  ยิ่งหาทางแก้แค้นเท่าไหร่  จิตใจก็ว้าวุ่นมากขึ้นเท่านั้น  ชีวิตก็หาความสุขสงบไม่ได้  ต้องดิ้นรน ต้องคิดหาทางทำลายล้างตลอดเวลา ทั้งที่เรื่องที่ทำให้เกิดอาการอย่างนั้นมีไม่มากเลย

      เพียงแค่ให้อภัย  ไม่ถือโทษ หรือเพียงแค่ปล่อยไป ไม่เก็บมาคิดเท่านั้น  ทุกอย่างก็จบ  ไม่มีการต่อความยาวสาวความยืดอะไรต่อไป....

ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนา พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี)

จากหนังสือ  "อันเหลือเชื่อ"