ในคืนที่พายุฝนกระหน่ำอย่างหนัก

คุณขับรถอยู่บนถนนสายเปลี่ยว 
ที่ป้ายรถเมล์  มีคนสามคนโบกให้คุณจอดรถช่วยรับพวกเขาหน่อย

คนหนึ่งเป็นคนแก่กำลังป่วยหนักที่ต้องถึงโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด

อีกคนหนึ่งเป็นหมอที่เคยช่วยชีวิตคุณไว้ นี่เป็นโอกาสเหมาะที่สุดที่คุณจะได้ตอบแทนบุญคุณเขา

ส่วนคนสุดท้ายเป็นหญิงสาวที่คุณใฝ่ฝันอยากขอเขาแต่งงานที่สุด

แต่รถคุณรับได้อีกแค่คนเดียว คุณจะเลือกใคร

นี่อาจถือว่าเป็นการทดสอบอุปนิสัยใจคอคุณก็ได้
เพราะทุกคำตอบย่อมมีเหตุผลของมันทั้งนั้น

     ในกลุ่มคนสองร้อยคนที่ถูกตั้งคำถาม มีอยู่แค่คนเดียวที่ตอบไม่เหมือนคนอื่น
เขาไม่ได้บอกเหตุผลในการให้คำตอบของเขา เขาแค่บอกว่า

     "เอากุญแจรถให้คุณหมอ ให้เขารีบขับรถพาคนแก่ที่ป่วยหนักไปโรงพยาบาล
ส่วนผมก็จะลงจากรถ ไปยืนเป็นเพื่อนของหญิงสาวที่ผมใฝ่ฝันแล้วรอรถเมล์ด้วยกัน"

     ทุกๆคนที่ผมรู้จักยอมรับว่านี่เป็นคำตอบที่ดีที่สุด  แต่ไม่ค่อยมีคนคิดถึงวิธีนี้ (รวมทั้งผมด้วย)

     นั่นอาจเป็นเพราะว่าเรามักไม่ค่อยคิดที่จะยอมทิ้งสิ่งที่ได้เปรียบจากการครอบครองของเรา
(ในกรณีนี้คือกุญแจรถ)

     บางครั้ง หากเรายอมสลัดความดื้อรั้นของเรา สลัดทิ้งความใจแคบของเรา ลดความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นใหญ่ของเรา หรือการยอมละทิ้งสิ่งที่เราได้เปรียบอยู่ออกไปบ้าง

     เราอาจจะได้มากกว่าสิ่งที่เราเสียสละไป  

"ขจรศักดิ์"
แปลและเรียบเรียง

www.facebook.com/Flintlibrary