อันว่าความรักนั้นท่านว่าห้ามกันได้ยากและไม่มีเหตุผลอะไรจะมาห้ามมิให้รักได้  เมื่อได้รักเข้าไปแล้ว  ถึงแม้ว่าจะทำให้หลงผิด  คิดผิด และทำผิดตามมาก็มิได้คำนึงอะไร และแม้ว่าคนที่ตนไปปักใจรักนั้นจะมีจุดด่างจุดด้อยที่คนอื่นมองเห็น  ก็จะมองข้ามหรือเห็นไม่สำคัญ บางครั้งกลับเป็นจุดด่างจุดด้อยนั้นว่าเป็นจุดดีจุดเด่นเป็นเสน่ห์ไปก็มี  เพราะฉะนั้น จึงทำให้พูดกันว่า “ความรักทำให้ตาบอด”

        ด้วยเหตุนี้  คนที่รู้จักทั่วไปว่าร้าย  ประพฤติเสียหาย  กินเหล้าเมาหยำเป  ไม่ทำการงานอะไร  หรือเป็นคนไม่รับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้น  แต่ก็ยังมีคนรักยังมีคนชอบ  ยอมคบหา ยอมล่มหัวจมท้ายด้วย  จะว่าคนที่ยอมไปรักไปชอบนั้นเป็นคนโง่  เป็นคนไม่ทันคน  หรือเป็นคนเสียสติ  ก็ไม่แน่เสมอไป  เพราะคนที่ฉลาด  ทันคน และสติดี  ทั้งมีความรู้  มีทรัพย์เสียด้วยซ้ำไป  ก็ยอมรับความร้ายอย่างนั้น  เข้าทำนองถึงร้ายก็รัก  และยอมอยู่กินด้วย  หรือยอมเป็นพวกเป็นลูกน้อง  ให้เคารพนับถือและยกย่องเลิศเลอก็มี

       อันที่จริง คนเช่นนั้นอาจมีข้อดีข้อเด่นเป็นเสน่ห์แฝงอยู่ในตัวที่คนอื่นมองไม่เห็น  แต่คนที่มองเห็นมี  เมื่อมองเห็นแล้วก็กลายเป็นแรงดึงดูดให้รักให้ชอบได้ คนที่เห็นและยอมรับได้จัดว่าเป็นคนพิเศษแท้  ที่สามารถมองเห็นหรือเข้าถึงข้อดีข้อเด่นอันนั้นได้  จึงทำให้คนที่ถูกเหยียดถูกกล่าวหาอย่างนั้นไม่โดดเดี่ยววังเวง  ไม่หัวเดียวกระเทียมลีบ  มีพรรคมีพวกทั่วไป  คนที่นับถือกันว่าเป็นคนดีเสียอีก  บางดีก็ดูเงียบเหงา  โดดเดี่ยว ไร้พวกพ้อง

        แม้ในฝ่ายพระสงฆ์ก็มี  พระสงฆ์ส่วนหนึ่งประพฤติย่อหย่อน  ขาดระเบียบวินัย  ปฏิบัติตนไม่น่าดูไม่น่าศรัทธา  ผู้คนส่วนหนึ่งเอือมระอา  แต่ก็ยังมีผู้คนอีกส่วนหนึ่งเคารพศรัทธา  ให้ความอุปถัมภ์บำรุง  จึงทำให้พระสงฆ์แบบนั้นยังดำรงเพศอยู่ได้ บางครั้งอยู่ได้อย่างสุขสบายกว่าพระสงฆ์ผู้เคร่งพระวินัยเสียด้วยซ้ำ

        ก็เข้าทำนองถึงร้ายก็รักเหมือนกัน

        เรื่องเช่นนี้แม้ในสมัยพระพุทธกาลก็มี เป็นเรื่องที่แสดงถึงวาสนาบารมีของพระสารีบุตรผู้เป็นถึงอัครสาวกฝ่ายขวา  คือเป็นมือขวาของพระพุทธเจ้า  เป็นผู้มีปัญญามาก  ได้รับยกย่องทั่วไป  ก็ยังแพ้บารมีของพระเทวทัต ซึ่งรู้กันทั่วไปว่าเป็นพระประพฤตินอกพระธรรมวินัย  ทำตนเป็นศัตรูของพระพุทธเจ้าจนกระทั่งถูกแผ่นดินสูบไปตกนรกอเวจี

        ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องอันเหลือเชื่อ แต่ก็เกิดขึ้นจริงและได้ถูกบันทึกไว้เป็นหลักฐานในคัมภีร์ให้รู้และจดจำกันมาถึงปัจจุบัน

จากหนังสือ  อันเหลือเชื่อ

โดย : พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี)