“อีหนูเอ๊ย  เอ็งอย่าคิดมากเลยว่ะ”  เสียงแม่เฒ่าร้องบอกลูกสาววัย 16

        “เดี๋ยวนี้เจ้านายเรา  หงุดหงิดเก่งจังเลย” เสียงชุบซิบของลูกน้อง2 คน

        “นี่ ๆ สมพร  เธอรู้ไหมทำไมสมฤดีนั่งซึมๆ อย่างนั้นน่ะ”  เสียงนินทาของสมศรีคนข้างบ้าน

        นี่เป็นตัวอย่างของชีวิตคนที่เจอะเจอทุกวี่วัน  เกิดเป็นคนต้องรู้จัก “ตัดใจ หักใจ ห้ามใจ และหยุดใจ” ให้ได้

        “ตัดใจ” จากเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง  ปลดปล่อยเรื่องหยุม ๆ หยิม ๆ ออกไปเสียบ้าง

        “หักใจ” จากเรื่องที่จะทำให้เสียเรื่อง  มีความอดกลั้นยอม ๆ เสียบ้าง  ผ่อนผันเสียบ้าง

        “ห้ามใจ” ในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของเรา  รู้จักดูเฉย ๆ อยู่ห่าง ๆ ซะบ้าง

       ประกอบกับการ “หยุดใจ” หมั่นสำรวจตัวเองพิจารณาตัวเอว  ฝึกฝนตัวเอง ควบคู่กับการสวดมนต์เจริญภาวนาไปด้วย

       ถ้ารู้จัก “ตัดใจ  หักใจ  ห้ามใจ และหยุดใจ” จะไม่มีคำว่า ช้ำใจ เสียใจ เศร้าใจ น้อยใจหรือทุกข์ใจอย่างเด็ดขาด เพราะจะเป็นใจที่แข็งแกร่ง เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว ประดุจดังหัวใจที่เสริมใยเหล็ก ทนทานต่อทุกสภาพการณ์ และใจอย่างนี้นี่แหละ แม้ผู้ผาก็มิอาจขวาง  สายธารมิอาจกั้น  แม้ท้องฟ้าก็ยังอยู่แค่เอื้อม …

        มองฟ้าคราใด  อยากไปให้สุด

แต่ใจไม่หยุด  ก็ไปไม่ได้

อยากไปให้สุด  ต้องเร่งรุดตัดใจ

หักใจห้ามใจ  หยุดใจให้ดีเอย

ขอบคุณบทความจากเว็บ กัลยาณมิตร