ความกังวล  ทำให้เราคิดมาก  ทำให้เราไม่สงบแล้วอาจ  ทำให้เรื่องปกติ  เป็นผิดปกติก็ได้  เช่นมีชาวจีนคนหนึ่งเป็นชายสูงอายุไว้หนวดไว้เครายาว  ปกติก็นอนหลับสบายดี  ทุกคืนตั้งแต่เด็กจนแก่  วันหนึ่งมีคนถามว่า  เวลานอนเคราอยู่ในผ้าห่อมหรืออยู่นอกผ้าห่ม  ปรากฏว่าชาวจีนคนนี้นอนกังวลจนไม่หลับเลยทั้งคืน

       ความกังวล ถ้ามีมากจะกลายเป็นความเครียดลึกเป็นเหตุให้เสียบุคลิกภาพ  เป็นสิ่งที่บั่นทอนสุนทรีภาพของชีวิตอย่างใหญ่หลวง  เป็นห่วงที่ผูกรัดเอาไว้อย่างหลวม ๆอย่างน่ากลัว เป็นการเพิ่มปัญหาโดยที่ไม่รู้ตัว ความกังวลจึงเป็นที่ต้องรีบกำจัดอย่างเร่งด่วน

       เมื่อเกิดความกังวลขึ้น พึงรำลึกเสมอว่าปัญหาต่าง ๆ จะผ่านพ้นไปได้ตอนที่ใจสบายเท่านั้น  ดังนั้นสิ่งแรกที่ควรทำก็คือ  ทำใจให้สบาย  ปลดปล่อยความคิดนั้นลงชั่วคราว ทำใจเย็น ๆปล่อยใจให้อยู่กับธรรมชาติเสียบ้าง เพราะธรรมชาติ ของใจนั้นชอบความโปร่งใล่งเบา ความใส สะอาด บริสุทธิ์ ความเป็นอิสระหลุดพ้นจากพันธนาการทั้งปวง ซึ่งจะได้สิ่งเหล่านี้อย่างรวดเร็ว ด้วยการฝึกสมาธิให้ใจได้หยุดนิ่ง แล้วในที่สุดจะพบกับธรรมชาติของใจ… ใจที่หลุดพ้นจากห่วงของใจ

       “หยุดใจ  ฝึกใจ  แล้วจะพ้นห่วงของใจ”

        ลมพัดใบไม้ร่วง              ใจหมดห่วงพ้นบ่วงมาร

น้ำใส  ไหลเป็นธาร                 ใจสราญเข้ากลางไป

มองฟ้า  พาชื่นจิต                   นิรมิต  จิตสดใส

ดาวเดือน  เคลื่อนคลาไคล       เกิดดาวใหม่  กลางใจเอย

ขอบคุณบทความจากเว็บ กัลยาณมิตร