เด็กน้อยคิดไม่ตก ทำไมเพื่อนที่นั่งคู่กัน มักสอบได้ที่ 1 แต่ตนมักได้ที่กลางๆ คราวนี้ก็ได้ที่ 21 ทั้งๆที่ตนก็ใส่ใจการเรียนพอๆกับเพื่อน หรือว่าสมองตนทึบกว่าเขาจริงๆ เขาพกเอาความข้องใจเหล่านี้กลับบ้านไปถามแม่

แม่มองหน้าลูก รู้ว่าลูกเริ่มรู้สึกมีความรักในศักดิ์ศรีของตนแล้ว แต่ศักดิ์ศรีนี้กำลังถูกบั่นทอนด้วยคะแนนสอบของผลการเรียน

แต่แม่ก็ไม่มีคำตอบให้ลูก เพราะแม่ก็ยังไม่รู้จะตอบลูกอย่างไร

เทอมต่อมา คราวนี้ลูกได้ที่ 17 และเพื่อนร่วมโต๊ะก็ยังได้ที่ 1 เหมือนเคย

ลูกก็ยังนำเอาคำถามเดิมมาถามแม่อีกครั้ง

ในใจแม่อยากจะบอกลูกตรงๆว่า คนที่สอบได้ที่หนึ่งนั้น สมองเขาอาจจะปราดเปรื่องกว่าคนทั่วๆไป แต่นี่เป็นคำตอบที่ลูกควรจะรู้ไหม โชคดีที่แม่ไม่ได้ตอบไปอย่างที่คิด ได้แต่ลูบหัวลูกเป็นการปลอบใจ

แต่มันควรจะมีคำตอบให้ลูกไม่ใช่เหรอ

ถ้าจะตอบอย่างง่ายๆแบบพ่อแม่คนอื่น ก็คงบอกว่าลูกว่า ลูกยังใส่ใจการเรียนไม่พอ ลูกอย่าห่วงแต่เล่น ลูกต้องทุ่มเทให้มากกว่านี้ถึงจะชนะเขาได้

แต่แม่คนนี้ก็รู้ว่า ลูกของตนไม่ใช่ประเภทมีหัวสมองเลอเลิศ แต่ลูกก็ขยันเอางานเอาการไม่ย่อท้อ แค่นี้ชีวิตการเรียนของลูกก็หนักเอาการอยู่แล้ว ยังจะสร้างแรงกดดันให้ลูกอีกเหรอ

เธอยังไม่มีคำตอบให้ลูก เพราะเธออยากได้คำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น

เมื่อเรียนจบประถมศึกษา ลูกก็ยังสู้เพื่อนคนนั้นไม่ได้อยู่ดี แต่ผลการเรียนก็ค่อยๆพัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ

เพื่อเป็นรางวัลปลอบใจลูก แม่จึงพาลูกไปเที่ยวทะเลในช่วงปิดเทอม

ในการไปทะเลครั้งนั้น แม่ก็ได้ตอบคำถามที่คาใจลูกมาตลอดอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

หลังจากวันนั้น ดูเหมือนลูกจะเลิกข้องใจผลการสอบของตนอีกต่อไป เพราะสุดท้ายตอนเรียนจบที่โรงเรียนมัธยมปลายประจำจังหวัด เด็กน้อยในอดีตคนนั้นสอบได้คะแนนอยู่ในกลุ่มท๊อปของรุ่น แล้วยังได้ทุนการศึกษาเรียนต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยระดับแนวหน้าของประเทศ

ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ปรากฏมาก่อนในโรงเรียนประถมศึกษาที่เด็กน้อยเคยเรียนมาก่อน จึงถือเป็นเรื่องน่าภาคภูมิใจอย่างยิ่งของโรงเรียน

วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ของโรงเรียนประถมแห่งนั้น มีนักเรียนและผู้ปกครองทั้งหมดมาร่วมประชุม เด็กน้อยของเราซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแนวหน้าของประเทศ ถูกเชิญมาเป็นแขกพิเศษในฐานะศิษย์เก่าดีเด่นขึ้นกล่าวสุนทรพจน์ในที่ประชุมใหญ่

ตอนหนึ่งในสุนทรพจน์ของเขากล่าวไว้ว่า 

"วันนั้นผมนั่งเล่นอยู่บนชายหาดพร้อมกับแม่ แม่ชี้ให้ผมมองดูฝูงนกที่กำลังบินลงมาตอดกินปลาบนผิวน้ำของทะเล แม่บอกผมว่า ลูกเห็นหรือเปล่า เวลาคลื่นทะเลลูกใหญ่ซัดมาแต่ละครั้ง นกตัวเล็กตัวน้อยแต่ละตัวแค่กระพือปีกสักครั้งสองครั้งก็บินหนีขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้ว แต่ดูเหมือนนกนางนวลที่อาจจะแลดูทึ่มและเชื่องช้ากว่านกอื่นๆ จะกินเวลานานกว่าก่อนจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าได้ แต่นกที่สามารถบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปได้ไกลโพ้นนั้น ก็จะมีแต่นกนางนวลเท่านั้นที่ทำได้สำเร็จ"

สุนทรพจน์ครั้งนี้ของเขา สร้างความประทับใจและทำเอาผู้ปกครองต้องน้ำตาซึมกันมากมาย ซึ่งรวมทั้งแม่ของเขาเองก็นั่งอยู่ในที่ประชุมครั้งนี้ด้วย

แม่คนนี้ไม่เคยพูดอะไรที่เป็นการบั่นทอนกำลังใจลูก เธอยอมเงียบที่จะไม่ตอบ ถ้ายังหาคำตอบที่เหมาะสมไม่ได้ แต่ใส่ใจกับการก้าวเดินของลูกไปตลอด ลูกที่เติบโตภายใต้ภาวะที่ไร้ซึ่งแรงกดดัน แต่เป็นความใส่ใจและกำลังใจที่มีให้อย่างสม่ำเสมอ ผลการเรียนจึงพัฒนาไปอย่างมั่นคงและสร้างความปลื้มปิติเป็นอย่างมากในที่สุด

"ขจรศักดิ์" 
แปลและเรียบเรียง
www.facebook.com/Flintlibrary