คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวันแม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า และทำอาหารเย็นให้เราปกติที่โต๊ะอาหารแม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียม บนโต๊ะ ต่อหน้า พ่อ และทุกๆคน....

  ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร..... แต่...พ่อไม่พูดอะไร และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้นและหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง

   คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า แม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทูไหม้...และผมไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย "โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ...อร่อยมากจ๊ะ...ที่รัก"

  ....คืนต่อมาผมเก็บคำถามในใจ และไปกอดพ่อ และถามพ่อว่า พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอพ่อกอดผมไว้ และ ตอบว่า.... "แม่ของลูกทำงานหนักมาทั้งวัน... ปลาทูไหม้ 1ตัวไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดว่ากัน ต่างหากที่จะทำร้ายกัน"

       ชีวิต เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคนก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวผมเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ลืมวันเกิดภรรยา ลืมวันครบรอบวันแต่งงาน เหมือนกับคนอื่นๆ

       ...แต่สิ่งที่ผมเรียนรู้ในช่วงชีวิตคือ..... การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และการเลือกที่จะยินดีกับความต่างกันของแต่ละบุคคล เป็นสิ่งสำคัญในการสร้างชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว

  ชีวิตสั้นเกินกว่า จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจว่าเราทำผิดกับคนที่เรารัก และ รักเราดูแล และทะนุถนอม คนที่รักคุณและเข้าใจในคนที่ไม่ชอบคุณ

เราจะ "บีบแตร"ใส่คนที่ยืนยึกยักข้างริมถนนมั้ย...ถ้ารู้ว่าเขาใส่ "ขาเทียม"

เราจะ "เดินเบียด"ชนคนที่เดินช้าข้างหน้ามั้ย...ถ้ารู้ว่าเขาเพิ่ง "ตกงาน"

เราจะ "หัวเราะและนินทา"คนที่แต่งตัวเชยๆ มั้ย...ถ้ารู้ว่าเขามี "ชุดตัวเก่งแค่ชุดเดียว"

เราจะ "รำคาญ"สาวโรงงานที่มาเดินพารากอนมั้ย...ถ้ารู้ว่านี่คือการเก็บเงินมาฉลอง"วันเกิด" ของเธอ

เราจะ "หมั่นไส้และรำคาญ"ลุงโต๊ะข้างๆที่คุย และหัวเราะเสียงดังมั้ย...ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ใน"มะเร็ง" ระยะสุดท้าย

เรารู้ชัดเสมอ ว่าเรากำลังเจออะไร......แต่เราไม่มีวันรู้หรอกว่า"คนที่เราเจอ" นั้นเจออะไรมาบ้าง "โลก"ไม่ได้หมุนรอบตัวเราคนเดียว

มีความสุขกับชีวิตนะ เพราะ....มันมีวันหมดอายุ....