แก้กรรม..

 " #การสะเดาะเคราะห์ "

#การแก้กรรม ที่เข้าใจกัน.   เป็นการกระทำ. เพื่อป้องกันกรรม มิให้กรรมให้ผล เพื่อมิให้ต้องมารับผลกรรม  ซึ่งทำให้เดือดร้อน.  หรือเมื่อกรรมให้ผลอยู่ ก็ให้กรรมนั้นหมดไป ไม่มีผลอะไรติดค้างอยู่อีก

กล่าวง่ายๆว่า การแก้กรรมก็คือ   การทำให้ตนพ้นจากกรรม ไม่ต้องรับผลกรรม 

การแก้กรรมมีทั้งวิธีการที่ถูกต้อง. มีทั้งวิธีการที่หลอกลวง ก็อยู่ที่ผู้จะแก้กรรม จำต้องมีวิจารณญาณ. ค่อนข้างสูง. จึงจะสมประสงค์ 

ในพระพุทธศาสนาก็มีเรื่องการแก้กรรมนี้เช่นกัน แต่ไม่ได้เรียกว่า  "แก้กรรม "   เรียกว่า  " ทำบุญ "

เหมือนการทำบุญอื่นๆ. ผลที่ได้รับเหมือนกับเป็นการแก้กรรม. เพราะได้รับผลพ้นจากอดีตกรรมได้จริง...

พระพุทธองค์ ได้ตรัสเล่าถึงบุพกรรมของพระนางที่ทำให้เป็นโรคผิวหนัง

bangkrod.blogspot.com

เรื่องเกิดขึ้นที่เมืองกบิลพัสดุ์

เมื่อพระพุทธองค์เสด็จประทับอยู่ที่ #นิโครธาราม เมือง #กบิลพัสดุ์ ท่านพระอนุรุทธะ. ซึ่งเป็นพระเถระศักยะราชสกุลได้ไปเมืองกบิลพัสดุ์พร้อมด้วยภิกษุจำนวนมาก. เหล่าพระญาติศักยะ. เมื่อทราบว่า ท่านมา จึงพากันไปหา. เว้นเจ้าหญิงโรหิณี ผู้เป็นพระภคินีของพระเถระมิได้มาด้วย 

พระเถระให้คนไปเชิญพระนางมาพบ   เมื่อพระนางมาแล้วพระเถระได้ถามว่า...เพราะเหตุไรจึงไม่มาพบ. 

เมื่อพระนางตอบว่า.. รู้สึกละอาย. เพราะตนเป็นโรคผิวหนัง น่ารังเกียจ 

พระเถระจึงชักชวนให้พระนาง " ทำบุญ "  ด้วยการสร้างโรงฉัน เพื่อจะได้หายจากโรค เมื่อพระนางตกลงจึงมอบหมายให้พวกพระญาติช่วยกันดำเนินการ  โดยเจ้าหญิงโรหิณีเป็นเจ้าภาพ  ด้วยการขายเครื่องประดับได้ราคา ๑๐,๐๐๐ มาเป็นทุน

พระเถระ...บอกให้สร้างโรงฉันเป็น ๒ ชั้น แนะนำให้ #เจ้าหญิงโรหิณี. คอยมาปัดกวาด พื้นชั้นล่างที่ทำเสร็จแล้ว สม่ำเสมอ ให้ปูอาสนะไว้. สำหรับพระสงฆ์ประจำ ให้ตั้งหม้อน้ำดื่มไว้ประจำ พระนางก็ทรงปฏิบัติตามนั้น   พระสงฆ์ก็มานั่งกันเป็นประจำ เมื่อทำชั้น ๒ เสร็จพระนางก็ปัดกว่าชั้นล่างชั้นบนให้สะอาดเป็นประจำ จนต่อมาไม่นานโรคผิวหนังก็ค่อยๆหายราบไป....

 การแก้กรรมที่เป็นโรคผิวหนัง ด้วยการสร้างโรงฉันและปรนนิบัติปัดกวาดก็เป็นอันสิ้นสุด..

 พระพุทธองค์ ได้ตรัสเล่าถึงบุพกรรมของพระนางเอาไว้ว่า

 " โรหินี  ก็กรรมในอดีตนั้น เธอได้ทำไว้แล้ว ความโกรธก็ดี ความริษยาก็ดี แม้เพียงเล็กน้อย. เป็นสิ่งไม่ควรทำเลย ทีเดียว " ดังนี้

บุรพกรรมของพระนางโรหิณี...

 ลำดับนั้น พระศาสดาทรงนำอดีตนิทานมา (ตรัสแก่พระนาง) ว่า :-   " ในอดีตกาล พระอัครมเหสีของพระเจ้าพาราณสี ผูกอาฆาตในหญิงนักฟ้อนของพระราชาองค์หนึ่ง ทรงดำริว่า  " เราจักให้ทุกข์เกิดแก่หญิงนั้น "   แล้วให้เขานำลูกเต่าร้างใหญ่มา รับสั่งให้เรียกหญิงนักฟ้อนนั้นมายังสำนักของตนแล้ว ให้ใส่ผงเต่าร้างบนที่นอน ที่ผ้าห่ม และที่ระหว่างเครื่องใช้ มีผ้าปูที่นอนเป็นต้นของหญิงนักฟ้อนนั้นโดยประการที่นางไม่ทันรู้ตัว. โปรยลงแม้ที่ตัวของนาง ราวกะทำความเย้ยหยันเล่น ทันใดนั้นเอง สรีระของหญิงนั้นได้พุพองขึ้นเป็นตุ่มน้อยตุ่มใหญ่. นางเกาอยู่ไปนอนบนที่นอน. เมื่อนางถูกผงเต่าร้างกัดแม้บนที่นอนนั้น เวทนากล้ายิ่งนักเกิดขึ้นแล้ว. พระอัครมเหสีในกาลนั้นได้เป็นพระนางโรหิณี.                   

พระนางโรหิณีเป็นโรคผิวหนังด้วยบุพกรรมกลั่นแกล้งหญิงนักฟ้อนให้ทุกข์ทรมานด้วยหมามุ่ย

Pinterest

เต่าร้าง แปลว่า หมามุ้ยใหญ่ 

      แล้วได้ตรัสพระคาถานี้ว่า

    " โกธํ ชเห. วิปฺปชเหยฺย. มานํ

     สํโยชนํ  สพฺพมติกฺกเมยฺย

     ตํ นามรูปสฺมิมสชฺชมานํ

     อกิญฺจนํ นานุปตนฺติ ทุกฺขา ฯ

 บุคคลพึงละความโกรธ พึงทิ้งความถือตัว. พึงก้าวล่วงสังโยชน์ให้หมดทุกอย่าง. ทุกข์ทั้งหลายจะไม่ตกต้องเขา ผู้ไม่ข้องอยู่ในนามรูป.  ไม่มีกิเลสเป็นเหตุให้กังวล "

จากเรื่องเจ้าหญิงโรหิณี โกธวรรค. อรรถกถาธรรมบท

ขอบคุณข้อมูลจากเฟซบุ๊กนาควีโร ภิกขุ ศิริ